را ه می رفتم توی خانه و زیر لب می خواندم از کفم رها ... جانا ....شد قرار دل
، نیست دست من ...خدا...اختیار دل، ، اختیار دل ...و همزمان از روی مبل و فرش عروسک
و دم پایی و کیف جمع می کردم
راه می رفتم از نیمه تاریک هال به اتاق خواب و از اتاق به حمام و اشپزخانه و
فکر می کردم به ارامش و امنیت خانه ، به این که گاهی بعد از ساعتها ترس و
اضطراب ، بعد از ان همه فکر کردن به گذشته و ناخن کشیدن به خاطرات روزهای
رفته ، احساس امنیت پوچ و ساده به نظر می رسد و همان اندازه خیالی ، این
ارامش ، به عزیزی می ماند که دیر رسیده برای کمک نه ان که چیزی از دست
رفته باشد نه فقط نیازی به کمک نمانده ، می دانی مساله این است که اولویت
ها و خواسته های ادمی هم به مرور زمان به اندازه داشته هایش تغییر میکند
حرفم این نبود اما ، داشتم از راه رفتن ساعت دوازده نیمه شب دیشب برایت
میگفتم و از انچه زیر لب می خواندم از کفم رها شد قرار دل نیست دست من
اختیار دل ... همین را می خواندم سرخوش بودم که دخترم ارام خوابیده و
اشفتگی خانه چه اسان تمام می شود هر بار می خواهم و چه ساده می ماند منتظر
می ماند هر بار که من اشفته ام ... بله به همین ها فکر می کردم که ان چه
برای ادمی ضروری ست خانه است ، استقلال ادمها و آزادی و ارامش انها که چه
اسان با عشق به هم میریزد گاهی، بعدتر دیدم من اگر پیامبر بودم همین را
نازل می کردم ، همین ها را و بعد گامهایم سبک تر بود انگار روی رودخانه ای
راه می رفتم و لبخند میزدم به صدایی که هنوز می خواند از کفم رها جانا شد قرار دل
پ ن: این نوشته قدیمیه